Okrągły gabinet, z ładnym dębowym biurkiem w średniowiecznym stylu i dużym oknem za fotelem.
Wchodzę do pomieszczenia i siadam wygodnie za biurkiem wskazując ci dwa fotele dla gości, stojące tuż przed nim.

Siadam na jednym z nich i patrzę na Ciebie. - Więc?

Opieram łokcie na blacie, a na swych złożonych dłoniach brodę.
Patrzę ci przez chwilę w oczy po czym pytam:
- Powiedz może na początek ile masz lat, jak się nazywasz i jakie są twoje zainteresowania, hobby, itd.

Jestem Patrycja obecnie moim zainteresowaniem jest ta praca, hobby to uczenie się mało przydatnych rzeczy, często mi się przydają. :lol:

- Rozumiem. - mówię spoglądając w sufit - Jakie są Twoje referencje?

Drapię się po głowie. - Dostanę tą pracę czy nie. :huh:

- Musisz mi najpierw powiedzieć lub pokazać co umiesz. - mówię także drapiąc się po głowie.

umiem się uczyć, pisać... Em chodzić, tańczyć, całować, podskakiwać dużo tego..

- Mhm. Jakieś nałogi?

Trzy papierosy na dzień.

- Dobra, jeżeli nie będziesz mi nimi kopciła w biurze to może być. Wypróbujmy Cię. Jest godzina... - zerkam na zegarek - 13:00. O 18:00 kończymy pracę i wtedy podam ci werdykt. Powodzenia, Twoje stanowisko jest tam. - pokazuję drugie biurko.

Siadam i patrzę co by tu zrobić, jeżeli jest jakaś sterta papierów próbuję ją ułożyć alfabetycznie.

Udało ci się ułożyć całą stertę co zajęło ci 2 godziny :tak:
Ja spokojnie siedzę i klikam coś na komputerze co chwilę na Ciebie zerkając i sprawdzając jak sobie radzisz.

Robię porządek na biurku. - Coś jeszcze zrobić?

- Na razie nie. Masz wolne. - mówię nie odrywając się od pracy.

Siedzę sobie wygodnie na fotelu.

Dobija godzina 17:50. Wyłączam komputer i rozpieram się wygodnie w fotelu.
Przecieram oczy i mówię zmęczonym głosem:
- Co powiesz na kolację w dobrej restauracji? Znam niezłą.

- Może być, ale muszę iść po pieniądze do domu.

- Chyba żartujesz. Ja stawiam. W końcu to ja narobiłem Ci dzisiaj kłopotów. - mówię uśmiechając się przepraszająco.

- Odetniesz mi z wypłaty. Uśmiecham się. - Prowadź.

- E tam. - mówię unosząc oczy ku powietrzu - Poczekaj moment, muszę zamknąć firmę.

Wychodzę przed budynek i czekam zmarznięta.

Po chwili wybiegam za Tobą, zamykając na klucz ostatnie drzwi.
- To co? Gotowa? - mówię z uśmiechem.

-Jasne, chodźmy. Mówię zaczynając iść przed siebie

Idę równo z Tobą co jakiś czas wskazując odpowiednią drogę.
Idziemy teraz główną ulicą, chodnik pełen jest ludzi, a na ulicy roi się od pojazdów wracających z pracy.
Zerkam na Ciebie kątem oka:
- Zmarzłaś?

Ubrana byłam krótko podkoszulek i spodenki, słońce zaszło za chmury a umie można było zauważyć tak zwaną gęsią skórkę. - Nie. Uśmiecham się

- Oj, chyba jednak tak. - mówię i zakładam ci na plecy swoją marynarkę - Trzymaj, mi jest ciepło! :D

Owijam się marynarką. - Nie trzeba było, przecież zaraz słońce wyjdzie. Patrzę w chmury

- Na moje oko to ono niedługo zajdzie. Chodźmy, ta restauracja jest już niedaleko. - mówię patrząc w niebo.

Zaczynam rozglądać się za tą restauracją.

Po chwili dochodzimy do sporego budynku, zbudowanego we włoskim stylu.
W środku jest mnóstwo zieleni (mini ogródków) i ogromna ilość okrągłych stolików.
Jest tu dosyć tłoczno, gdzieniegdzie krzątają się kelnerzy.

- To tu? Pytam niepewnie. - To droga restauracja, lepiej pójdźmy obok. Mówię wskakując na zwykły bar.

- Daj spokój. Przecież mówiłem, że za wszystko płacę ja dzisiaj. - mówię otwierając przed tobą drzwi i zachęcając gestem do środka.

Wchodzę do środka i rozglądam się po raz kolejny. - Chyba wszystko jest zajęte.